Мирисот на среката.. Сузана Д.Рулеска

 

Кога топлината на зборот допира до нас
кога од него се топи мразот на
гневот и лутината, тогаш знај дека
си ја прегрнал среката.
Но, и кога под сенките на замрзнатите од студ гранки на  дрвјата, мислите
твои се разделуваат на две
како да не се твои,
како, изгубени, незнајни….
тогаш знај, таа е до тебе.
Иако мирисот полека се шири
во  прегратка јa носиме,
ја сакаме, се радуваме.
Таа е како сон недосонуван
како сонце што не грее,
таа е како јас и ти
како симбол наш вечен.
Повторно…..Се будиме, ја бараме….
Таа е со нас, тие недопрени извори
на среката сме ние, тие непрегледни со радост посеани ширини сме ние,
тој опоен мирис на спокој
сте вие!
Ти, што се будиш  и ја бараш, а таа е до тебе те гали, те  допира, ти пее.
Вие што ја пеете одата на радоста!
Таква е среката, тој сон недосонуван.
Дали повторно ке  сонуваме,
дали повторно ке сакаме да го
имаме недопреното!?

       
                 Македонија