КОПНЕЖ.. Благица Велковска

 

Откако  еден на друг
кажавме да тебе
 друштво патот ти
правеше се со куферот
во рака се до сега така
тебе патот се некаде
на далеку те водеше
мене секогаш сама
ме оставаше веќе се
изморив чекајќи те
Веќе сите сили
  ги изгубив  ми ги снема
 снагата ми се стопи ја однема
а ти никако да се прибереш
покрај мене да бидеш и
каква сум станала да ме
видиш зошто ни е овој
живот одвоен ти таму
јас ваму само гулабот
покрај нашата куќа што
прелетува тој друштво
ми прави и утеха ми дава
Еве решив по него писмо
да ти пратам се надевам
дека ќе те најде ќе се обидам
да те вратам но можеби
додека те најде мојот живот
ќе зајде и кога ќе дојдеш ќе
нема кој да те чека и на
порти да те пречека