Останав сама со темнината и.. Милка Минкова

 

месечината,
тие беа друшки мои
во моментот кога
судбината ти ми ја скрои
Болката во мене вриштеше,
екот од плач низ ноќната мора, пиштеше.
Ги излеав сите солзи,
екот од плачот се стиши,
душата се смири,
со судбината се помирив
ко волчји крик одекна  ехо, ехо од мојот глас:
Еј, ти подлецу, што стори?
Душата ми ја сотре,
во срцето рани остави,
рани што не се лечат, рани што долго ќе печат.
Но, јас ќе изградам нов живот,
ново поглавје ќе отворам
ќе живеам како сакам,
ќе ја заборавам сета мака.
И тебе во минато ќе те ставам
засекогаш заборавам.


Македонија