"DITET E PAMDEMISE".. Donika Meta Gjura

Për një çast universi shkoi në izolim,                                      Duhej të ish ky një shkak,                  që unë të kuptoja se brënda meje, flë frymëzim..Strukur diku në një cep e gjymosur, nga ç'farë botën e kish kapluar, një ndjesi e çuditshme brënda meje, lindi natyrshëm për të krijuar..E mora lapsin duke shkruar, dhe vargjet kryqëzoheshin, mendimet e mia fluturimthi kalonin..                   Shkruaja pa përtesë, mëndja ish e kthjellët në degëzimet e jetës nuk gjeja pengesë..Shpirti im fliste në ate copë letër, poezitë e atyre ditëve, u përkthyen në kryevepër..Ndërkohë Bota dergjej në pandemi, në izolim të plotë, Unë shkruaja poezi dhe prozë..Nuk kisha ankth, frikë, e as panik, lidhnin tej për tej vargjet plot dinamikë..Ishin ditë pandemie, në shumë vende të universit, kthyer në ditë zie..Shpirti im rënkonte në dënesë, sikur të ishin ditët e mia të fundit dhe do të vdes..Ç'farë vallë shpirtin tim trazoi, nisa të shkruaj e dot nuk ndaloj? Dikujt i ranë              në dorë poezitë e mia, befasues reagimi tij, meriton çmim nobel zonjë, me përshpëriti gjith dashuri, fjalët më dhanë vrullshëm inkurajim, sytë m'u mbushën plot shkëlqim..As unë nuk arrija t'a besoja, që e kisha këtë talent vetes t'i thoja, u ngazëlleva, por jo që e mbaja sekret, e që e kam këtë prirje nuk e dija as vetë..E ruajta këtë ekuilibër Ndërkohë sot në treg kam një libër..Ishin ditët e pandemisë dhe u desh karantinim, Kjo pra kjo bëri që të zgjohej shpirti im..

Autore Donika Meta Gjura!
Dt.12.08.2021!